Aforismos

Aquí quedan unas frases simples, cortas y en ocasiones crueles sacadas de "Más allá del bien y del mal" de Nietzsche:

• El amor a un solo ser es una barbarie porque se ejerce con detrimiento de todos los demás. Tal es el amor de Dios.
• "Esto hice" confiesa mi memoria. "No pude hacer esto", dice mi orgullo inexorable. Finalmente, la memoria cede.
• Los hombres superiores no se hacen por la fuerza de sus sentimientos, sino por la duración de los mismos.
• Hay pavos reales que esconden su cola, y en esto ponen su soberbia.
• Un hombre de genio es insoportable si le faltan dos cosas: gratitud y pureza.
• Los principios sirven para tiranizar las propias costumbres, para justificarlas, honrarlas, vituperarlas o esconderlas: dos hombres de principios iguales siempre quieren cosas fundamentalmente diversas.
• Quien se desprecia a si mismo, con eso mismo se aprecia.
• Las mismas pasiones en el hombre y la mujer difieren en la velocidad; por eso se entienden siempre mal.
• Conviene desconfiar de las personas prudentes cuando se las ve apuradas.
• Hay cosas tan frias que queman los dedos y por eso muchos las creen ardientes.
• Madurez del hombre: consiste en poner la seriedad que de niño ponía en sus juguetes.
• Cerrar los oídos a los argumentos contrarios sería indicio de carácter fuerte, pero a veces lo es de imbecilidad.
• Cada uno de los sexos se engaña acerca del otro, y esto consiste en que solo se ama y respeta a sí mismo (o sea el propio ideal).
• Lo que en una época parece malo es casi siempre un residuo de lo que parecía bueno en la época anterior.
• Hablar mucho de sí mismo puede ser un modo de esconderse.
• Las consecuencias de nuestras acciones nos atrapan sin mirar si en aquel tiempo nos hemos enmendado.

Cuestión de lealdades

Está visto, cada vez que teño algún problema coa conexión á rede xorden mil e unha historias coas que botar unha parrafada: dende o novo equipazo dos Celtics ata a liberación militar de Irlanda do Norte.

Por desgraza o que me achega hoxe a este taboleiro virtual é algo máis serio que as fichaxes do baloncesto, xa que a crise vivida nas últimas horas entre as relacións PSOE-PSN non é para tomar a mofa.

Quedará no eido de cada quen avaliar se o meirande erro cometeuse polos compañeiros navarros ó facer público que para eles a única alternativa de goberno viábel era o pacto de esquerdas con NA BAI e EU, ou ben pola executiva federal convocada de urxencia mentres o Secretario Xeral paseaba pola praia de Pilatos, perdón Parla, sen ter coñecemento do que estaba a suceder.

É opinábel tamén se o Partido Socialista segue a ter unha estructura federal ou simplemente centralista. Mesmo cabería plantexar se algunha vez o federalismo chegou a existir máis ala de certas épocas do PSC.

Pero son todas estas cuestións aspectos internos dunha organización viva e democrática. E como tal, cada 4 anos os afiliados teñen a oportunidade de modifica-los estatutos e a dirección política no caso de discrepar coa mesma e ter maioría dabondo para acadalo.


Pola contra, o que si nos atinxe directamente a todos é saber a quen se debe un Presidente (neste caso de C.A.): ó seu partido ou ó seu Pobo. Porque tal é a cuestión de fondo.

A democracia fortalécese e morre a través dos Partidos políticos, xa que por un lado reforzan a lexitimidade do sistema entre a súas bases sociais evitando procesos revolucionarios/dictatoriais pero por outra banda, a teoría inicial de conformar a vontade popular a través dos Deputados demostrase falsa cando nos Parlamentos non se debate, senón que se interpretan os postulados que cada partido ten de seu, e que na case totalidade dos casos elaborou sen participación da cidadanía (lembremos a patética experiencia do PS Canario nas pasadas autonómicas).

Chegados a este punto de partitocracia semella perigoso que nin sequera se permita ós representantes públicos elixir entre eles, libremente, e de acordo coa maioría parlamentar quen vai ser o Presidente, o encargado de dirixir a defensa dos intereses dos navarros. Perigoso e triste ademais que aquel que se sabe Presidente un día, ó seguinte acepte que ten que deixar de selo para non danar futuros procesos eletorais.

A pregunta na que non paro de cavilar é clara e simple: é lexitimo que un candidato renuncie á Presidencia por mandato do partido desoíndo a vontade do seu Pobo?

Dito doutro xeito: a lealdade interna á organización está por riba do deber fronte á cidadanía? Perigoso, perigoso, xa que se por calquera motivo se produce un conflicto entre un Goberno central e autonómico do mesmo partido, a cidadanía podería chegar a dubidar se os seus representantes están a facer o mellor para protexer os seus dereitos ou os de Ferraz/Génova.

PD: De xeito totalmente voluntario elido pronunciarme sobre a convenza do pacto con Nafarroa Bai, entre outras cousas porque respeto profundamente a capacidade de decisión e a autonomía dos compañeiros navarros.
Aínda que poucas dúbidas penso que pode haber tendo en conta a miña defensa dunha España Federal e Republicana, xa sexa con ou sen tregua de por medio (as circunstancias mudan, os principios deberían perdurar).

PDD: E de xeito voluntario, isto vai en galego.